Svor
Naszą przygodę z Górami Łużyckimi rozpoczęliśmy od szczytu Svor. Wejście na szczyt rozpoczyna się w miejscowości o tej samej nazwie, jednak ponieważ do szlaku nie prowadziło żadne oznakowanie, zdecydowaliśmy się podjechać samochodem w jedynym słusznym kierunku – w górę. Kilkaset metrów za tabliczką informującą o wyjeździe z miejscowości Svor, po lewej stronie, zobaczyliśmy parking, na którym para Czechów również przygotowywała się do wycieczki.
Po chwili przerwy na ubranie się, pełni entuzjazmu ruszyliśmy na szlak. Już na początku uderzyło nas piękno, jakim Łużyce postanowiły nas przywitać. Duża wilgotność powietrza i mróz sprawiły, że wszystko – drzewa, kamienie, drogowskazy, listki i pajęczyny – pokryte były lodowymi igiełkami. Istna kraina Dziadka Mroza. Na kontemplowanie natury poświeciliśmy więcej czasu, niż przewidywaliśmy, ale żadnej minuty nie można uznać za zmarnowaną.
Pozostając pod wrażeniem piękna przyrody, czerwonym szlakiem udaliśmy się na szczyt. Wędrówka zajęła nam kilkadziesiąt minut. Kamiennymi serpentynami systematycznie pieliśmy się pod niezbyt wysoką górę. Ze względu na lód i śnieg uważnie patrzyliśmy pod nogi, ale ogólnie wycieczka należała do tych miłych, łatwych i przyjemnych.
Sam szczyt to kamienne rumowisko z rzadka porośnięte krzewami. Towarzyszący nam silny wiatr zrywał czapki z głów, zaś mgła uniemożliwiła podziwianie panoramy. Dlatego nie pozostając tutaj zbyt długo ruszyliśmy dalej.
Schodzenie wyglądało podobnie jak podejście – wąska kamienna ścieżka, na której trzeba przepuszczać wędrowców idących z naprzeciwka.
Kije jak najbardziej przydatne 
Wybraliśmy drogę schodzącą bezpośrednio do miejscowości Svor. Wyszliśmy pomiędzy domami niedaleko miejsca, w którym pozostawiliśmy auto. Niestety wejście na szlak nie zostało oznaczone, co u naszych południowych sąsiadów wydaje się standardem, o czym niejednokrotnie w ciągu najbliższych godzin mieliśmy się przekonać...
|
